چهره های مشهور و علاقه مندان به دنیای پیپ و تنباکو : بررسی تخصصی انتخابهای تاریخی
دنیای پیپ و تنباکو، جهان است فراتر از یک عادت یا یک سرگرمی ساده و در طول تاریخ، بخشی جداییناپذیر از فرهنگ، ادبیات و تفکر اندیشمندان بزرگ بوده است. جامعه پیپکشها، جامعهای است که در آن مرزهای طبقاتی و اجتماعی گاهی در دودی غلیظ و معطر از میان میرود. از نویسندگان برجسته و فیلسوفان که با هر پک افکار عمیقشان را در کلمات جاری میکردند، تا روسای جمهور و هنرمندانی که در سکوتِ سیگار برگ، خلقت میکردند؛
همگی عاشقان دنیای “برایر” (Briar) و “برگ” (Leaf) بودهاند. برای یک علاقهمند به این هنر کهن، گاهی این کنجکاوی ایجاد میشود که بداند قهرمانان تفکر و هنر، چه مخلوطهایی (Blend) در پیپهای خود می ریختند و چه عطری در فضا پخش میشد. دانستن این که اساتید این هنر، چه طعمهایی را ترجیح میدادند، نه تنها به ما حس نزدیکی به آنان میدهد، بلکه دریچهای است به درک سلیقه و شخصیت آنها.
در این مقاله، به بررسی دقیق زندگی و انتخابهای تنباکویی برخی از مشهورترین پیپ کشهای تاریخ پرداخته میشود. اما پیش از ورود به جزئیات، باید نکتهای مهم را یادآوری شد: اکثر مخلوطهای تنباکویی که در این مقاله به آنها اشاره میشود، متأسفانه دیگر تولید نمیشوند و در کاتالوگهای کارخانهها جایی ندارند. آنها اکنون به اسطورههایی تبدیل شدهاند که تنها در داستانها و خاطرات نوشته شده زنده هستند. با این حال، شناخت ترکیبات و ویژگیهای این تنباکوهای منسوخ شده، برای هر دوستدار این صنعت ضروری است تا تاریخچه و تکامل این هنر را درک کند.
برتراند راسل و مخلوط طلایی فریبورگ و ترییر
برتراند راسل، مردی با عناوین متعدد و ذهنی درخشان؛ یکی از برجستهترین منطقدانان قرن بیستم و بنیانگذار فلسفه تحلیلی. راسل نه تنها یک متفکر عمیق بود، بلکه تمام عمر یک پیپکشِ ثابت به شمار میرفت. تصاویر تاریخی او معمولاً با یک پیپ میان لبخندِ فلسفیاش به یاد میآیند. تنباکوی برگزیده راسل،
“Golden Mixture”
از برند افسانهای
“Fribourg & Treyer”
بود. فریبورگ و ترییر نامی است که برای هر دوستدار قدیمی پیپ، نوستالژی و احترام برمیانگیزد. این فروشگاه در لندن، کانون پیپکشهای اشرافی و روشنفکر بود.
مخلوط طلایی (Golden Mixture)، یک تنباکوی خالص “ویرجینیا” (Virginia) بود. ویرجینیاهای طلایی، به دلیل طعم شیرین و طبیعیشان شهرت دارند. آنهایی که خوش شانس بودند و در زمان تولید این تنباکو حضور داشتند، توصیف کردهاند که پروفایل طعمی این مخلوط، سرشار از رایحه مرکبات شیرین و علف تازه (Hay) بوده است. روم نت (Room Note) یا عطری که در فضا پخش میشده، برای اطرافیان بسیار دلپذیر بوده و قدرت نیکوتین آن ملایم و متعادل بوده است؛ ویژگیای که اجازه میداد راسل ساعتهای طولانی بدون احساس سرگیجه به نوشتن و تفکر بپردازد. این تنباکو نمادی از سادگی و ظرافت بود، دقیقاً مشابه فلسفه راسل که پیچیدگیهای جهان را با زبانی شفاف تحلیل میکرد.
جی. آر. آر. تالکین و کپستان بلو (Capstan Blue)
جان رونالد روئل تالکین، نابغهای که خالق “ارباب حلقهها”، “هابیت” و دهها اثر ماندگار دیگر بود، احتمالاً نیازی به معرفی طولانی ندارد. اما آنچه شاید کمتر بدانید، علاقه عمیق تالکین به پیپ است. در داستانهای او، پیپکشیدن بخشی جداییناپذیر از فرهنگ هابیتها و جادوگران است و این بخشگویی آینهای از زندگی واقعی نویسنده بود. تالکین یک هوادار متعصب برای تنباکوی “Capstan Blue” بود.
کپستان بلو، یکی از کلاسیکترینهای دنیای پیپ است که از ویرجینیاهای رسیده و دستچین شده تشکیل شده است. این تنباکو به سبک “Navy Cut” یا برش دریایی تولید میشد. این سبک از برش، ریشه در تاریخ دریانوردی دارد و معمولاً شامل تنباکوهای فشردهای است که با عطرهایی طبیعی حفظ شدهاند. پروفایل طعمی کپستان بلو ساده، خالص و لذتبخش است. پیپکشهای قدیمی میگویند که این تنباکو، طعمی نزدیک به گیاهان تازه و کمی شیرینی کرهای دارد. جالب است بدانید که تالکین گاهی اوقات از تنباکوی مورد علاقه دوست صمیمیاش، سی. اس. لوئیس نیز استفاده میکرد، موضوعی که در ادامه به آن میپردازیم. پیپ برای تالکین، ابزاری برای خلق دنیاهای فانتزی و فرار از واقعیت تلخ جنگها بود.
سی. اس. لوئیس و مخلوط راهبههای سهگانه (Three Nuns)
سی. اس. لوئیس، نویسنده بزرگ مجموعه “افسانههای نارنیا”، همدوره و دوست صمیمی تالکین بود. وقتی لویس مشغول نوشتن ماجراهای نارنیا نبود، میشد او را یافت که با یک پیپ در دست، در حال فکر کردن بود. انتخاب لوئیس، تنباکوی “Three Nuns” بود. این تنباکو یکی از مشهورترین مخلوطهای تاریخ است که شکل خاصی از برش را معرفی کرد.
Three Nuns
یک مخلوط برشخورده به شکل سکه (Coin-cut) بود که ترکیبی از
“Dark-Fired Kentucky”
(کنتاکی دودی شده)، ویرجینیای خشک شده در آفتاب، و تنباکوی “Burley” بود. این ترکیب، طعمی بسیار قدرتمند و متمایز ایجاد میکرد. کنتاکی دارکفایر، نوعی تنباکو است که با دود آتش هیزم خشک میشود و طعمی دودی، تند و زمینی به مخلوط میدهد. مصرفکنندگان قدیمی Three Nuns از طعم آن به عنوان ترکیبی شبیه به بیکنِ افرا و آجین بوداده
(Maple bacon and roasted nuts)
با ادویهای ملایم یاد میکنند. این تنباکو ضربه نیکوتین نسبتاً قویای داشت که برای کسی مثل لوئیس که در مباحثات فلسفی و ادبی طولانی شرکت میکرد، مناسب بود. تضاد بین عالم خیالانگیز نارنیا و طعم سنگین و دودی این تنباکو، پارادوکسی جذاب در شخصیت لوئیس محسوب میشود.
ویلیام فاکنر و کلاسیکهای دنیای پیپ: دانهیل ۹۶۵ و سر والتر رالی
ویلیام فاکنر، یکی از نویسندگان مورد علاقه بسیاری در ادبیات قرن بیستم ، نویسندهای که رمانهایش عمیقاً در فرهنگ جنوب آمریکا ریشه داشتند، سلیقهای در انتخاب تنباکو داشت که باعث افزایش احترام به او شده است. فاکنر دو تنباکوی اصلی را به طور منظم مصرف میکرد: یکی
“My Mixture 965”
از برند دانهیل (که اکنون با برند پترسون تولید میشود) و دیگری
“Sir Walter Raleigh”،
یک تنباکوی کلاسیک و محبوب نسلهای قدیمی.
دنیای پیپ به دو دسته کلی تقسیم میشود: “English” (انگلیسی) و “Aromatic” (معطر). دانهیل ۹۶۵، پادشاه مخلوطهای انگلیسی است. این تنباکو بدنهای کامل (Full-bodied) دارد و با لاتاکیاهای انتخابی تهیه میشود. لاتاکیا، تنباکویی است که با دود تیره و عطری معطر خشک میشود و به مخلوط، طعمی غنی، دودی و خنکی میبخشد. در کنار لاتاکیا، تنباکوهای اورینتال برای شیرینی و تندی، و کمی “Black Cavendish” برای شیرینی اضافه میشوند. ۹۶۵ مخلوطی پیچیده و جسورانه است.
در مقابل، سر والتر رالی، تنباکویی ساده از نوع “Burley” است که با کمی رازیانه (Anise) و ملاس (Molasses) طعمدهی شده است. این تنباکو برای نسلها به عنوان یک تنباکوی روزمره و در دسترس در چرخش مصرف بسیاری از پیپکشهای سراسر جهان باقی مانده است. اینکه فاکنر چگونه بین این دو قطب متضاد—یکی پیچیده و دودی (۹۶۵) و دیگری ساده و شیرین (سر والتر رالی)—جابهجا میشد، نشاندهنده تنوع سلیقه و شاید نوسانات خلقی نویسنده در خلق آثارش بوده است. امروزه مالکیت برند دانهیل به شرکت “Peterson of Dublin” منتقل شده و تولید این مخلوط افسانهای با همان کیفیت ادامه دارد، هرچند که نسخههای اصلی قدیمی اکنون کالای کلکسیونی هستند.
شلبی فوت و مخلوط پیپ ادوارد جی. رابینسون
شلبی دیل فوت جونیور، نویسنده و روزنامهنگار مشهور، که بیشتر به خاطر مجموعه سه جلدی تاریخچه جنگ داخلی آمریکا شهرت دارد، در زمان نگارش آثارش چه تنباکویی میکشید؟ پاسخ
“Edward G. Robinson’s Pipe Blend”
است. ادوارد جی. رابینسون، ستاره مشهور سینما بود که خود یک پیپکش پرشور بود و این تنباکو به نام او ثبت شد.
این مخلوط یک تنباکوی “Aromatic” یا معطر با کیفیتی بسیار لذتبخش بود. ترکیبات آن شامل “Burley” خوشطعم و شیرین، کندیش طلایی
(Gold Cavendish)،
و کندیش معطر سیاه
(Flavored Black Cavendish)
بود که هماهنگیای شاهکار با هم داشتند. به این ترکیب، نتهای میوهای آلو و شراب اضافه شده بود تا عطر و طعمی میوهای و غنی ایجاد کند. نکته جالب در مورد این مخلوط، استفاده از مقدار بسیار کمی لاتاکیا بود. لاتاکیا در اینجا نقش اصلی را بازی نمیکرد، بلکه فقط برای افزودن کمی شیرینی، عمق و بدنه (Body) به مخلوط استفاده میشد تا دود خنکتری تولید کند. نتیجه نهایی، دودی شیرین، میوهای و بسیار خنک بود که میتوانست ساعتهای طولانی یک مورخ را در آرامش نگه دارد.
جین هیل و میراث اجورث (Edgeworth)
جین اتکینز هیل، طبیعتگرد و نویسندهای بود که طنزی خاص در انتخاب تنباکوی خود داشت. جین برای نشریات مختلفی در حوزه طبیعتگردی مینوشت و در نهایت در مجله مشهور “Field & Stream” سکونت گزید. با این حال، تنباکوی انتخابی او متعلق به خود آن مجله نبود، بلکه سلیقهای بینقص داشت. انتخاب او، تنباکوی “Edgeworth” بود که به احتمال زیاد نسخه “Ready-Rubbed” (آماده ساییده شده) آن بوده است.
اجورث، نامی است که در خاطرات پیپکشهای آمریکایی حک شده است. این تنباکو از finest Kentucky و Tennessee White Burley تهیه میشد. تنباکوهای برلی سفید، به دلیل توانایی جذب رطوبت و تولید دودی خنک و خوشطعم مشهورند. این برگها با دقت انتخاب و کهنه میشدند تا خنکترین اسموک ممکن را ارائه دهند. بقیه رازهای اجورث در گذر زمان گم شده است، زیرا “استاد ترکیبکننده” (Master Blender) فرمول دقیق آن را به یک راز تجاری تبدیل کرد و با خود به گور برد.
اجورث نمادی از طلایهداران تنباکوی برلی آمریکایی بود که اسموکی نرم و بدون نیش زبان ارائه میداد؛ تنباکویی که برای یک نویسنده حوزه طبیعت، بهترین همراه برای نشستن در کنار آتشگاه و نوشتن داستانهای شکار و ماهیگیری بود.
هاولین وولف و اجورث آروماتیک (Edgeworth Aromatic)
اگر از موسیقی بلوز (Blues) لذت میبرید، حتماً با “هاولین وولف” آشنا هستید. حتی اگر طرفدار موسیقی بلوز نباشید، احتمالاً نام این یکی از تاثیرگذارترین موسیقیدانان بلوز در جهان را شنیدهاید. وولف نقش مهمی در تبدیل بلوز آکوستیک دلتا به بلوز الکتریک شیکاگو داشت. تصویر این غول موسیقی با یک پیپ در دهان، نمادی از قدرت و اصالت است.
تنباکوی مورد علاقه وولف، “Edgeworth Aromatic” بود. بر اساس تحقیقات و شواهد تاریخی، به احتمال زیاد منظور نسخه “قرمز” (Red) این برند بوده است. اجورث آروماتیک (قرمز)، یک مخلوط ساده اما قدرتمند بود که از ترکیب تنباکوهای Burley، Latakia، Oriental، Perique و Virginia تشکیل میشد و با طعمدهندهای شبیه به براندی (Brandy topping) معطر میشد. وجود “پریک” (Perique) در این ترکیب بسیار قابل توجه است.
پریک، تنباکی است که فقط در منطقه کوچکی از لوئیزیانا تولید میشود و فرایند تخمیر فشاری روی آن اعمال میشود. این تنباکو، تندی و ادویه خاصی به مخلوط میدهد. ترکیب پریک و لاتاکیا با طعم براندی، دودی متنوع، تند و در عین حال شیرین را ایجاد میکرد که با ریتمهای خشن و احساسی موسیقی وولف همخوانی کاملی داشت.
نورمن راکول و ادجورث اکزیکیوتیو میکسچر (Executive Mixture)
نورمن راکول، تصویرگر برجسته آمریکایی که نقاشیهای او نمایی نوستالژیک از ایالات متحده را ثبت کرده و برای نسلها نمادین بوده است، عشقی عمیق به پیپ داشت. راکول که اخیراً در مقالاتی درباره خوانندگان روزانه (Daily Reader) نیز به او اشاره شده، زندگی روزمره آمریکایی را در قاب نقاشیهایش جاودانه کرد. علاقه او به
“Edgeworth Executive Mixture”
به خوبی مستند شده است، تا جایی که او حتی در تبلیغات تجاری این برند نیز حضور پیدا کرد.
این تنباکو، به طور خاص برای مردان کسبه و مدیران (Executives) طراحی شده بود. مخلوط اکزیکیوتیو از ترکیب White Burley، Golden Flake (برگهای طلایی ورقه ورقه شده) و یک نوع کمیاب از “Red Virginia Cavendish” تشکیل میشد. استفاده از ویرجینیا کندیش قرمز، طعمی شیرین و میوهای به این مخلوط میداد که با طعم خاکی برلی متعادل میشد. این تنباکو با عنوان “تنباکوی مردان موفق” شناخته میشد و تبلیغات آن با تصاویر راکول، پیوندی میان هنر، تجارت و لذت پیپکشی ایجاد میکرد. راکول با نقاشیهایش لحظات ساده را شاهکار میکرد و با پیپ خود، لحظات نوشتن را لذتبخش مینمود.
تحلیل تخصصی تنباکوهای منسوخ شده و میراث آنها
مرور این لیست کوتاه از اسموکرهای مشهور و تنباکوهای مورد علاقه آنها، دریچهای رو به گذشتهی طلایی دنیای پیپ است. چیزی که در تمام این انتخابها مشترک است، تنوع بالای ترکیبات و پایبندی به کیفیت برتر است. در آن زمان، “Master Blenders” یا استادان ترکیب، هنرشان را با ترکیب برگهای از سراسر جهان اعم از ویرجینیای آمریکا و آفریقا، لاتاکیای قبرس و سوریه، و برلیهای آمریکا به نمایش میگذاشتند.
تنباکوهایی مانند *Fribourg & Treyer’s Golden Mixture*، *Three Nuns* قدیمی، و *Edgeworth* در اشکال مختلف، اکنون تنها در خاطرات یا در قوطیهای قدیمی و باقیمانده در کلکسیونهای خصوصی وجود دارند. با این حال، تأثیر آنها بر دنیای تنباکو مدرن غیرقابل انکار است. بسیاری از مخلوطهای مدرن، سعی در بازآفرینی یا الهام گرفتن از این فرمولهای کلاسیک دارند. برای مثال، تلاش برای تولید مخلوطهایی با طعم شیرین مرکبات و یونجه شبیه به مخلوط طلایی راسل، یا تلاش برای تولید تنباکوهای برلی خنک و نرم شبیه به ادجورث، همچنان توسط کارخانههای بزرگ تنباکو ادامه دارد.
دانستن این که راسل، فیلسوف منطق، چه تنباکویی میکشید، یا اینکه راکول، تصویرگر رویاها، چه چیزی می کشد ، به ما کمک میکند تا ابعاد تازهای از شخصیت آنها را درک کنیم. پیپ برای آنها تنها یک وسیله برای مصرف نیکوتین نبود؛ بلکه همراهی در خلوت، عاملی برای تمرکز و نمادی از سبک زندگی آنان بود.

کلام پایانی در مورد هنر پیپکشی
دنیای پیپ و تنباکو، دنیایی است که در آن جزئیات اهمیت حیاتی دارند. نوع برش، منشأ برگ، نحوه خشک کردن و ترکیب آنها، همه و همه در تجربه نهایی موثر هستند. چهرههای مذکور در این مقاله، عاشقان واقعی این هنر بودند که سلیقهشان در انتخاب تنباکو ، بازتابی از ذهن و روحشان بود .
اگرچه ما دیگر نمیتوانیم دودی از مخلوط طلایی فریبورگ و ترییر را در هوا حس کنیم ، اما روح آنها در ادبیات و هنری که آفریدهاند ، زنده است و داستان تنباکوهایشان الهامبخش نسلهای جدید پیپکشها میماند تا به جستجوی طعمهای منحصر به فرد و ساختن خاطرات جدید ادامه دهند .
برای مشاهده دیگر مقالات با موضوع مشاهیر پیپ و سیگاربرگ کلیک کنید
